«Мұнда өлген адамдар бар»: өскемендік көпбалалы ана «времянкада» тұрады

Өскеменде «Алтын алқалы» ана «времянканы» мекендеп отыр, деп хабарлайды Altaynews.kz.

Ахмер ауылындағы «Омаров 33/2» деген бұл мекенжайды картадан іздеп таппайсыз. Себебі жердің иесі әлі үй салмаған. Тек уақытша баспана қалқайтқан да, оны екі отбасына жалға беріп қойған. Сол екеудің бірі – «Алтын алқалы», жалғызбасты және науқас баланы бағып отырған ана Гүлжан Бөлекбаеваның отбасы.

Иә, оның ұлы Жәнібектің екінші топтағы мүгедек атанғанына екі жыл. Табиғатынан тұйық бала колледждің алғашқы курсында оқып жүргенінде бөгде мінез тауыпты. Дәрігерлердің айтуынша, «бала әлденеден шошынған».

– «Ол үндемейтін боп алды. Дыбыссыз... ешқандай жауап жоқ. Өз ойымен жүреді. Тамақ ішпейді... бір жарым ай болды...» – деген соң бардық. Барсақ, балам бұдан ары оқымайтынын айтып жылады. Себебін сұрасақ, «Осы этаждан қорқамын. Мұнда өлген адамдар бар», – дей берді, – дейді Гүлжан Бөлекбаева.

Әуелде ана жүрегі баласының науқасқа шалдыққанына сенген жоқ. Өз жанына алғаннан кейін көңілі орынына түсіп, түзелер деп ойлаған. Түн баласы ұйықтамаса да, сыртқа шығып кетсе де бір жылдай аңысын аңдып, алдарқатып қарап жүрді.

– Мешітке қашып кетіп жүрді... Кейде полицейлер емханаға апарып та тастайды екен. Сондай күндердің бірінде психикалық емханаға жеткізілгенін естідім. Дәрігерлер психоз деген қағаз жазғалы жатыр екен. Мен баламның ауырмайтынын айтып дау-дамай көтеріп, қоярда-қоймай үйге алып кеттім. Алып кеткеннен кейін мені танымай, өзіме қарсы жүгіретін болды. Ақыр аяғы күйеубалалрымды шақырып, баламды емханаға өз қолыммен табыс еттім, – дейді Гүлжан Бөлекбаева.

Ананың айтуынша, Жәнібектің еш нәрсеге қызығушылығы жоқ. Ұялы телефоннан қабір азабы туралы видеоларды ғана көреді. Көріп болғаннан кейін «Мама, демек, аллатағала мені жақсы көрген ғой», «Иса пайғамбардың ібілісі бар екен», «Шайтан деген көп болады екен» дейтінін қайтерсіз.

– Екі жылға жуықтады. Күні бүгінге дейін ұйықтамаймын, – дейді Гүлжан Бөлекбаева.

Иә, Гүлжан Бөлекбаеваның ұйқысыз түндер өткеріп келе жатқанына екі жыл болса, қалалық әкімдіктен бастап түрлі мекеменің табалдырығын тоздырып өтіп жатқан мазасыз күндеріне – 6 жыл. Аядай бір бөлмеде 5 баламен тұрады.

– Әкімге кірген едім. Жақсылық Омарға. «Қашанғы осылай жүремін? Маған кезексіз үй беруге болмай ма? Үш бірдей себебім бар ғой», – дедім. Ол кісі арыз қалдырыңыз деді. Жазған арызымды әкімдіктегі қызметкерлер алып қалды. Қорықпаңыз, уайымдамаңыз деп сендірді. Бірақ қағазды тиісті жеріне тапсырды, тапсырмады – білмеймін. Арада екі жарым ай өтті. Хаттың жауабы әлі келмеді. Қызметкерлерге қоңырау шалып, «телефонымда бірлік те көп емес, ауыр хәлдегі баламен отырмын, жауап беріңізші» десем, оны-мұны сылтауын айтады. Біресе қабылдау бөліміне жібереді. ондағылардан да мардымды жауап ала алмадым, – деп күйінеді ана.

Гүлжан Бөлекбаева арада екі жарым ай өткенде қала әкімінің ықшамаудандарды аралап, халықпен кездесіп жүргенін біледі, әлеуметтік желі арқылы. Үзілмеген үміт жетелеп, бұл жолы да сол жиналыстардың біріне қатысады. Тағы да арыз айтады. Тағы да жағдайын, аты-жөнін жазып қалдырады.

– Балаларды бақытты қыламыз дейді ғой... Оқудағы қыздарым үлгілі оқушы. Дей тұрғанмен де, соңғы кездері оқулары нашарлап бара жатқанын айтады. Өйткені үйде сабағын жөндеп қарай алмайды. Науқас балам оларға маза таптырмайды. Сықпыртып тұрып боқтайды. Адамды аттап-бұттап, таптап жүре береді ол. Қыздарым оған бір ауыз сөз айта алмайды. Тек менің ғана алдауыммен сабырға келеді, – дейді Гүлжан Бөлекбаева.

Әуелде Гүлжан Бөлекбаева осы ауладағы ортасы пешпен бөлінген бір бөлмені мекендепті. Қанша дегенмен уақытша баспана деген аты бар емес пе, оның төбесі осыдан екі жыл бұрын опырылып түсіпті. Ілдебайлап көтеріп қойғанымен, жыртық-жамау бөлме паналауға жарамаған. Содан кейін қабырғалас көршісінің баспанасына, яғни қазіргі екі бөлменің біріне сұранып уақытша кірген кірген. Иә, тағы да «уақытша» дедік...

– Осы тартқан азабым да уақытша болса екен, – дейді Гүлжан Бөлекбаева.