Түн ортасынан ауған кез. Екеуміз Темірбектің үйіне келдік. Күнсұлу туралы ойлауым мұң екен, жүрегім атқақтай соға жөнелді ( тәнім үйде қалса да, қызығы сол елес-тәнімнің жүрегі де атқақтай соғатын сияқты).
Ауызғы бөлмеде еденге салынған төсекте бірнеше бала ұйықтап жатыр. Есберген мені ішкі бөлмеге бастады. Ондағы көрініс мен үшін көктен найзағай түскендей күтпеген жай болды. Едендегі көрпеше үстінде құшақтары айқасқан екеу жатыр. Қыздың жалаңаш сандары жарқырап көрініп тұр. Бетін еркектің омырауына тығып алған оның кім екенін алғашында біле алмасам да, бір сұмдықтың боларын сезгендей сабырсыз күйге түстім.
Бір кезде қимылсыз жатқан екеуге жан бітті. Алдымен еркек құшағындағы қызды шалқасынан салып, үстіне шықты. Содан кейін бірден шаруасына кірісіп кетті. Шалқасынан жатқан қыздың жүзіне көзім түскен сәт жүрегім шымырлап, бойымды белгісіз бір сезім билеп алды.
Еркектің мойнынан қапсыра құшақтап, көзін ашып аспанға қадала қарап жатқан қыз Күнсұлу еді. Тән ләззатына балқыған ол бір кезде шыдай алмай ыңырсый бастады. Еркектің қимылы да үдеп, бар дүниені ұмытқан екеу рахат дүниесінде қалқып жүзіп жүргендей.
Өз көзіме өзім сенбегендей аңырая қарап мен тұрмын. Қалай екен дегендей Есберген маған айызы қана қарап жымың-жымың етеді. «Көрдің бе, ғашығыңның не істеп жатқанын» деді бір кезде шыдай алмай. Тілімді тістеп үнсіз тұрмын. Не деймін.
Қыз-келіншектердің арасында жан дүниесі таза, адалдары болады деп бетбақтырмаған басым, мынаған не уәж айтарымды білмей тілімді тістеп, іштей мүжіліп отырмын. Шаруасын бітірген еркек қыздың үстінен түсіп, жантайып жатты. Сол кезде ғана оның жүзін көрдім. Қырықтан асқан, бала-шағасы бар, математикадан сабақ беретін Айболат ағай екен.
Сол-ақ екен жүрегім сұмдық құлазып сала берді. Сол сәт алғашқы, бәлкім соңғы болар, ақ махаббатыммен мәңгіге қош айтыстым. Менің аруға балаған қызым бала-шағалы еркекпен ашына болып, нәпсінің құлына айналған ойнасқұмар болып шықты.
Есберген онсыз да жаралы жанымды онан әрі қажап «махаббат дегенге енді де сенесің бе?» дейді қылжақтап. Оған не жауап берерімді білмей үнсіз жүрегімді жегідей жеген өкінішті ойдың жетегіне еремін.
-Бұрын мен де сенің жағдайыңды басымнан кешкенмін. Аруға балағаным көрінгенге көз сүзгіш салдақы болып шықты. Сол үшін жас өмірімді құрбан еттім. Енді өкінгенмен не пайда? –деді бір кезде ол күйінішін жасыра алмай көкірек жара күрсініп.
Сол түнді мен ұйқысыз өткіздім. Таңертең сабақта сыптай киініп, сызылып жүрген Күнсұлудың жүзіне қарай алмай түндегі сұмдықты өзім жасағандай ыңғайсыз күйге түстім.
Үшінші сабақ математика болатын. Айболат ағай ештеңе болмағандай тақтада сабақ түсіндіріп тұр. Сол сәт шыдай алмай Күнсұлуға қараған едім, ол баяғыша сызылып, түк болмағандай төмен қарап отыр. Түріне қарасаң күнәсіз пәк нәзікжанды ару екендігіне қапысыз сенгендейсің. Сол сәт көз алдыма екі көзін аспанға қадап, құмарлықтан түрі бұзылып кеткен түндегі бейнесі келе қалды. Құлағыма ыңырсыған үні естілгендей.
Жүрегім сұмдық сыздап сала берді. Белгісіз сезім бойымды өртеп барады. Бәлкім бұл қызғаныш па, әлде жиіркеніш пе, білмеймін.
Дереккөз: Oqiga.kz